'Mijn telefoon geeft 16.30 uur aan. Ik doe mijn make-up op, mijn Heinekenpolo en jeans aan en loop naar buiten. Wel knoop ik nog goed mijn jas dicht, zodat mijn werkkleding niet zichtbaar is voor als ik iemand tegenkom of mijn ouders me de deur uit zien gaan.'
Opgroeien in een streng soennitisch gezin betekent voor Lale Gül vooral dingen stiekem doen. Stiekem make-up en sieraden dragen, laat thuis komen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekent nog meer: voortdurend vragen stellen. 'Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik gewoon naar school en naar mijn werk en doen alsof ik een mens ben die gevoelens en verlangens niet ervaart, terwijl ik om me heen overal moslimjongens zie die wel de vrijheid hebben daaraan toe te geven? Vervolgens in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn ouders een volledig humorloze, lamlendige en vrome lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip? Is dat waarvoor ik leef? Is God dan blij met mijn tragedie?'
In een ongekend eerlijk relaas onderzoekt Gül met veel humor de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waar ze in opgroeit. Als er iemand geen blad voor de mond neemt, is het Lale Gül wel.
