Introductie
Je was een liefdesbaby, zei mijn moeder. Maar ze had een bizarre manier om dat te tonen. Ik wilde dit boek niet schrijven. Ik wilde er niet aan herinnerd worden hoe het voelde als ik - op weg van school naar huis - nooit wist of ze dronken was of nuchter. Ik wilde niet opnieuw die smerige angstsmaak in mijn mond proeven als ze weer eens geprobeerd had zich van het leven te beroven. Ik wilde niet terug naar die gore flat met die stank van verschaald bier, urine en braaksel.
Mijn hele leven heb ik geprobeerd uit de buurt te blijven van mijn jeugdherinneringen. Maar toen ik zelf kinderen kreeg gebeurde er iets. Mijn eenjarig zoontje kwam in de keuken te dicht bij het fornuis en ik was bang dat hij zich zou branden. Op dat moment herinnerde ik me opeens hoe mijn moeder lang geleden mijn kleine handjes vastpakte en ze op de gloeide kookplaat legde. 'Zo, nu pas je in het vervolg wel op voor het fornuis', zei ze. Een anekdote die ze sindsdien graag aan anderen vertelde. Mijn inventieve, stoere mamma. Toen was ik trots op haar.
Maar nu kwam het me onbegrijpelijk voor. De handjes van een peuter opzettelijk verbranden? Wat dacht ze eigenlijk? Wie was zij, de vrouw die zich mijn moeder noemde? Hoe was ze zo beschadigd geraakt? En hoe was het mogelijk dat ze drie maanden dood in haar huis kon liggen zonder dat iemand haar miste? En hoe is ze gestorven? Was het zelfmoord? Was het in dat geval mijn schuld? Dit verhaal gaat over mijn zoektocht naar antwoorden, een reis terug in de tijd, linea recta naar het inferno van een kind omgeven door alcoholisme. Ik wilder er geen boek over schrijven, maar ik moest wel. Voor mijzelf, voor mijn kinderen en voor alle andere liefdesbaby's.
De Zweedse schrijfster en journaliste Hillevi Wahl groeide op in een gezin waarvan beide ouders alcoholist waren. Om te overleven verbrak zij als vijftienjarige alle banden met haar familie, ging van school af en leefde enkele jaren tussen zwervers en daklozen. Inmiddels is zij een veelgelezen auteur en columnist. Van haar boeken En fuskmammans bekännelser (Bekentenissen van een nepmoeder) en Hungerflickan (Het hongermeisje) zijn in Zweden meer dan 100 duizend exemplaren verkocht. In Irmeli schrijft Hillevi Wahl in romanvorm openhartig over haar jeugd en de noodlottige gevolgen van een opvoeding te midden van verslaafden.
Je was een liefdesbaby, zei mijn moeder. Maar ze had een bizarre manier om dat te tonen. Ik wilde dit boek niet schrijven. Ik wilde er niet aan herinnerd worden hoe het voelde als ik - op weg van school naar huis - nooit wist of ze dronken was of nuchter. Ik wilde niet opnieuw die smerige angstsmaak in mijn mond proeven als ze weer eens geprobeerd had zich van het leven te beroven. Ik wilde niet terug naar die gore flat met die stank van verschaald bier, urine en braaksel.
Mijn hele leven heb ik geprobeerd uit de buurt te blijven van mijn jeugdherinneringen. Maar toen ik zelf kinderen kreeg gebeurde er iets. Mijn eenjarig zoontje kwam in de keuken te dicht bij het fornuis en ik was bang dat hij zich zou branden. Op dat moment herinnerde ik me opeens hoe mijn moeder lang geleden mijn kleine handjes vastpakte en ze op de gloeide kookplaat legde. 'Zo, nu pas je in het vervolg wel op voor het fornuis', zei ze. Een anekdote die ze sindsdien graag aan anderen vertelde. Mijn inventieve, stoere mamma. Toen was ik trots op haar.
Maar nu kwam het me onbegrijpelijk voor. De handjes van een peuter opzettelijk verbranden? Wat dacht ze eigenlijk? Wie was zij, de vrouw die zich mijn moeder noemde? Hoe was ze zo beschadigd geraakt? En hoe was het mogelijk dat ze drie maanden dood in haar huis kon liggen zonder dat iemand haar miste? En hoe is ze gestorven? Was het zelfmoord? Was het in dat geval mijn schuld? Dit verhaal gaat over mijn zoektocht naar antwoorden, een reis terug in de tijd, linea recta naar het inferno van een kind omgeven door alcoholisme. Ik wilder er geen boek over schrijven, maar ik moest wel. Voor mijzelf, voor mijn kinderen en voor alle andere liefdesbaby's.
De Zweedse schrijfster en journaliste Hillevi Wahl groeide op in een gezin waarvan beide ouders alcoholist waren. Om te overleven verbrak zij als vijftienjarige alle banden met haar familie, ging van school af en leefde enkele jaren tussen zwervers en daklozen. Inmiddels is zij een veelgelezen auteur en columnist. Van haar boeken En fuskmammans bekännelser (Bekentenissen van een nepmoeder) en Hungerflickan (Het hongermeisje) zijn in Zweden meer dan 100 duizend exemplaren verkocht. In Irmeli schrijft Hillevi Wahl in romanvorm openhartig over haar jeugd en de noodlottige gevolgen van een opvoeding te midden van verslaafden.
