In het midden van de negentiende eeuw reisde Alfred Russel Wallace acht jaar over de eilanden van Indonesië op zoek naar nieuwe diersoorten. Het viel hem op dat de dierenwereld in het westen van de archipel er heel anders uitzag dan in het oosten. Deze observaties vormden de basis voor zijn biogeografie, een leer die bestudeert hoe dieren en planten zich verspreiden over de wereld, begrensd door denkbeeldige lijnen, zoals de Wallacelijn tussen Bali en Lombok, en Borneo en Sulawesi. Want hoe verklaar je dat paradijsvogels alleen in het oosten van Indonesië in de bomen dansen? Dat orangoetans alleen op Sumatra en Borneo voorkomen? En wat is de mogelijke relatie tussen de Floresmens en de Komodo varaan?
Om op deze en vele andere vragen antwoord te krijgen reisde Alexander Reeuwijk anderhalve eeuw na Wallace met een tas vol boeken, een verrekijker en de laatste wetenschappelijke inzichten dwars door Indonesië. Samen met onder zoekers, natuurbeschermers, jagers n stropers bezocht hij verschillende jungles, wouden en andere natuur locaties. Het resultaat is een persoonlijk verhaal over de schoonheid en kwets baarheid van de natuur in Indonesië in de eenentwintigste eeuw.
Om op deze en vele andere vragen antwoord te krijgen reisde Alexander Reeuwijk anderhalve eeuw na Wallace met een tas vol boeken, een verrekijker en de laatste wetenschappelijke inzichten dwars door Indonesië. Samen met onder zoekers, natuurbeschermers, jagers n stropers bezocht hij verschillende jungles, wouden en andere natuur locaties. Het resultaat is een persoonlijk verhaal over de schoonheid en kwets baarheid van de natuur in Indonesië in de eenentwintigste eeuw.
