School voor zotten is in de eerste plaats het verhaal van een ongewone held, een jonge bewoner van de ‘school voor zotten’, een inrichting voor geestelijk gehandicapten. De jongeman probeert in het reine te komen met de dood van zijn dierbare mentor (aardrijkskundeleraar Norvegov) en met zijn onbeantwoorde liefde voor zijn lerares Weta Arkadjevna. De roman staat bol van gepassioneerde en diepzinnige streams of consciousness. Herinneringen aan jeugdzomers vallen samen met het heden, de doden zijn nog in leven en de geliefde is alom aanwezig. Je kunt het boek eveneens lezen als een metafoor voor het leven in de Sovjet-Unie, waar outsiders en dissidenten vaak in psychiatrische inrichtingen werden opgesloten. Maar het is ook een verhandeling over de aard van tijd en geheugen, of een poging met het illusoire wezen van de werkelijkheid om te gaan. Het boek heeft een complexiteit en schoonheid van stijl die zich kan meten met de werken van Faulkner en Nabokov. Afwisselend lyrisch en filosofisch, geestig en verbijsterend doet School voor zotten alle verwachtingen die men normaal aan een roman verbindt teniet.
