Volgens haar oudste broer kan ze onmogelijk over hun vader schrijven. Volgens haar moeder mag ze zich al gelukkig prijzen als er überhaupt nog wat op papier komt. En haar jongste broer, die een ingewikkeld leven leidt, zou ze eigenlijk in bescherming moeten nemen. Maar voormalig bewaarder Ela wil, na jaren van schrijven en praten over andermans leven achter tralies, een persoonlijker onderwerp kiezen. En als er na twee zoons een dochter op komst is vraagt ze zich af of het mogelijk is alles te vertellen; over vaders en broers, de ware omvang van een familiegeheim, de aard van moederschap en haar eigen neiging zich dingen toe te eigenen. Het blijkt al snel ondoenlijk om het thema daderschap daarbij te vermijden – en wat mag ze precies ‘persoonlijk’ noemen? ‘Niet alles is van jou,’ zoals haar oudste broer zegt. ‘Dit gaat mij ook aan.’
