‘Bedwantsen niet welkom’ hing er op een plakkaat boven het bed van de Russische absurdist Daniil Charms. Dit toont meteen hoe vol vertrouwen hij was in de kracht van het woord. Een vertrouwen dat hij heeft moeten bekopen met de dood, maar dat de lezer achterlaat met een wereld waarin de lach en het absurde het opnemen tegen het geweld.
‘Charms is kunst,’ schreef een vriend over hem. Met zijn opvallende verschijning, zijn excentriciteit en creatieve tegendraadsheid was hij een fenomeen en groeide hij na zijn dood uit tot een wereldwijd bekende cultschrijver. ‘Mij interesseert alleen “onzin”,’ schreef hij ooit, ‘alleen dat wat geen enkele praktische zin heeft.’ De teckel van Charms heette bijvoorbeeld ‘Eer-de-nagedachtenis-aan-de-slag-bij-Thermopylae’. Charms lezen is ‘actief niet begrijpen’ en gevrijwaard worden van de plicht tot interpretatie
‘Charms is kunst,’ schreef een vriend over hem. Met zijn opvallende verschijning, zijn excentriciteit en creatieve tegendraadsheid was hij een fenomeen en groeide hij na zijn dood uit tot een wereldwijd bekende cultschrijver. ‘Mij interesseert alleen “onzin”,’ schreef hij ooit, ‘alleen dat wat geen enkele praktische zin heeft.’ De teckel van Charms heette bijvoorbeeld ‘Eer-de-nagedachtenis-aan-de-slag-bij-Thermopylae’. Charms lezen is ‘actief niet begrijpen’ en gevrijwaard worden van de plicht tot interpretatie
