‘Elíne een relátie?’ Geen enkele collega lijkt zich daar ook maar iets bij te kunnen voorstellen. Zelfs Machteld, die zichzelf als spiritueel begaafd beschouwt, blijkt de tekenen gemist te hebben (maar och, wat gúnt ze dit Eline!). Helemaal onterecht is al dat wantrouwen niet en Eline voelt zich gedwongen haar leugen steeds dikker aan te zetten. Intussen overschaduwen de kantoorperikelen haar liefde voor het archiefwerk. Onder invloed van Machteld vragen de koffiemomenten om openhartigheid en hoofdarchivaris Reinier verwart zijn opendeurenbeleid met controle. Eline zet steeds meer middelen in om zichzelf staande te houden. En al die tijd voedt de leugen haar verlangen.
