Is het vanwege de rotsvaste waarden, dat het zo lang duurde voordat er geluisterd werd naar vrouwelijke zusters in ziekenhuizen, toen ze vonden dat we echt anders moesten omgaan met het verlies van een doodgeboren kind? Toen deze zusters met hoge witte kappen meenden dat woorden als 'zonde' en 'zielloos' niet thuis hoorden in de omgeving van baby’s en jonge moeders?
Is het vanwege die keiharde rots van ons geestelijk leven, dat vrouwen hebben geleerd te lijden in stilte? Dat liefde soms verstijfd en verhard door de regels en wetten van het maatschappelijk en kerkelijk leven?
