Na zijn baanbrekende eerste essaybundel, De romankunst (1986), publiceerde Milan Kundera in 1993 een tweede boek met essays dat inmiddels als een moderne klassieker geldt: Verraden testamenten.
Ging De romankunst vooral over de roman als autonome kunstvorm met een geheel eigen blik op de wereld, in Verraden testamenten staat veeleer de wijze centraal waarop de esthetische intentie van een kunstenaar (romancier, componist) door het al dan niet gespecialiseerde publiek wordt ontvangen en doorgegeven. Aan de hand van beschouwingen over Kafka, Stravinsky, Janáek en andere hem dierbare kunstenaars laat Kundera zien dat kunstwerken maar al te vaak voor allerlei ideologische en esthetische karretjes worden gespannen: het testament wordt verraden, het individu moet wijken voor de massa.
Ging De romankunst vooral over de roman als autonome kunstvorm met een geheel eigen blik op de wereld, in Verraden testamenten staat veeleer de wijze centraal waarop de esthetische intentie van een kunstenaar (romancier, componist) door het al dan niet gespecialiseerde publiek wordt ontvangen en doorgegeven. Aan de hand van beschouwingen over Kafka, Stravinsky, Janáek en andere hem dierbare kunstenaars laat Kundera zien dat kunstwerken maar al te vaak voor allerlei ideologische en esthetische karretjes worden gespannen: het testament wordt verraden, het individu moet wijken voor de massa.
