Ik voel mijn tijd ten einde snellen.
Ik ga de doodgraver vast bellen:
‘Doodgraver! Begin maar aan mijn graf.
Ik kom eraan. En op een draf!’
Doodsverlangen, het is een vast thema in het oeuvre van Lévi Weemoedt. Maar het begint nu toch echt op te schieten. In zijn nieuwe bundel Vreugde heeft geen vat op mij maakt Weemoedt de balans op. Hij blikt terug op zijn onnozele kinderjaren en zijn roemloze liefdesleven. Steeds korter worden zijn verzen, maar des te pregnanter. En wat worden we vrolijk van zo veel droefenis!
