Hoe is het als je op je tiende diabetes mellitus type 1 krijgt? En op je 29e slechtziend wordt? Hoe reageert je omgeving? En hoe ga je om met mensen die altijd vragen hoe het met je gaat? In 'Wat je niet ziet' beschrijft Renske van Dokkum (1970) op meeslepende wijze haar leven. Haar autobiografie is een dans met haar geaccepteerde maar niet vergeten verleden. Renske schrijft met humor en een traan over wat ze meemaakt en wat haar bezighoudt. Ze danst van de rottweiler die haar bijt naar de komst van haar eerste geleidehond. Ze fladdert van hypo naar hyper en laat je weten hoe dat voelt. Ze verwondert zich over vooroordelen, aannames en onwetendheid. Ze vertelt over haar verdriet, verlies, keuzes en de dood. Ook mijmert ze over omkijkgeluk, leven in het nu, craftfulness en (honden)vriendschap. Ze beschermt zichzelf niet en geeft je een eerlijke inkijk in haar leven. Ze schildert met een paar woorden een sfeer die herkenning of vraagtekens oproept. Ze vraagt zich af hoe je haar als chronisch zieke ziet. Zie je haar echt en wil je haar zien? Haar conclusie is dat je altijd een keuze hebt. Renske kiest ervoor haar diabetes en slechtziendheid niet te overwinnen maar ermee te leven.
