Adembenemend

De nieuwste roman van Ingrid Verhelst “Mijn zoon, mijn monster” is verre van doorsnee, noch qua inhoud, noch qua vorm.
Waarover gaat het?
Nadat haar zoon haar probeerde te vermoorden, begint Irma Laureys op haar vijfentachtigste een nieuw leven onder de naam Irene Lauwers. Die ommezwaai loopt niet van een leien dakje. Irma gaat kapot van heimwee en loopt verloren in haar hoofd. “De enige die af en toe iets tegen mij zei, was François, en die was dood.” Om te ontsnappen aan de eenzaamheid besluit ze een oude droom waar te maken. Ze zal een vrouwelijke Permeke worden. Haar aanpak lijkt te werken, tot… het verleden waaraan ze probeerde te ontsnappen opduikt in haar achtertuin, broek op de enkels, armen om de buurvrouw: haar zoon, haar monster.
Een zwaar boek over een treurend besje? Integendeel! Irma is een oerkracht, een overlever, een Benidorm Bastard. Ze schuwt geen enkel middel om haar zoon te krijgen waar hij volgens haar thuishoort. “Ik zette hem op de wereld, ik haal er hem weer af.”
Verhelst laat Irma zelf aan het woord in puur Vlaams, het Vlaams dat perfect past bij een vrouw van haar leeftijd, een Vlaams dat tintelt, dat verleidt, dat glim- en grimlachjes tevoorschijn tovert. Schoon Vlaams! Wat Irma vertelt, moet je met een korreltje zout nemen. Of met een zak zout. Is ze zot, zat, dement of alleen maar geslepen? Een vraag, geen antwoord.
De schilderijen die Irma maakt - van de hand van Herman van Nazareth - geven je een stomp in je maag, werken zowel bezwerend als ontkrachtend. Een kunstenaar om in de gaten te houden!