De vanzelfsprekendheid van de jeugd

Toen ik een jaar of acht was, raadde ik mijn beste vriendin een boek aan dat ik net had gelezen. Ze bekeek me met medelijden en wees op de leeftijdscategorie die in grote letters op de achterkant stond: zesjarigen. Hoewel ik toen al een groot gevoel van absurditeit ervoer, heb ik daarna nooit meer een boek ‘onder mijn niveau’ gelezen.

Een paar weken geleden werd mijn bekrompen geest eindelijk geopend door een andere vriendin die me een boek uitleende met de woorden: ‘Het is eigenlijk een jeugdboek, maar het is heel goed hoor.’ Is het plotseling toegelaten om iets te lezen dat voor een jonger publiek is bedoeld? Waarom wist ik dit niet eerder?

Ik heb prinsessenacademie met veel plezier uitgelezen. Ik had het als tiener ongetwijfeld nog beter hebben gevonden, maar ik heb absoluut genoten van die paar uurtjes ongecompliceerde fantasy. En waar ik nog het meeste plezier aan beleefde is dat dit boek niet bij ‘fantasy’ is ingedeeld, maar bij ‘avontuur’. Dezelfde verhelderende ervaring had ik onlangs in een Standaard boekhandel, waar Drakentovenaar bij de ‘spannende boeken’ staat (waarschijnlijk bij gebrek aan een fantasy-afdeling, maar toch). Komt de tijd naderbij waarin fantasy voor volwassenen net zo vanzelfsprekend is als voor jeugd? Dat is in ieder geval een trend die ik niet zal missen!