Beat-generation in de journalistiek

Het Persriool doet me denken aan de beat-generation auteurs, waarvan ik er enkele tijdens mijn puberteit heb gelezen. Het lijkt of alleen mannen zo’n sterke hekel aan hun sociale omgeving hebben dat ze dat via literatuur moeten afreageren. De stijl deed me aan Bukowski denken. De auteur heeft de onhebbelijke gewoonte om mensen in HOOFDLETTERS TE LATEN SCHREEUWEN. Het is vlot en beeldend geschreven, en soms inderdaad aandoenlijk, zoals de achterflap aanprijst. Dan komt de blanke pit van de gefrustreerde Jozef naar buiten, zoals de passage dat hij zijn stervende opa bezoekt.
Als je de nare titel even vergeet, blijkt dit een lezenswaardig boek. De hoofdpersoon fileert zijn eigen motieven om een vrouwelijke wethouder kapot te schrijven. Daarmee sluit het boek aan bij de tijdgeest, en bekijk je het van de andere kant. Politici worden soms doro journalisten door het vuil gesleept om niets. De hoofdpersoon maakt de wethouder kapot omdat hij zichzelf mislukt vindt en belangrijk wil worden.
Baumgart overdrijft soms naar mijn smaak. Tegen het einde van het boek is een lange kotsscene in een lift. Het zal symbolisch bedoeld zijn, als een soort 'opschonen' van zichzelf, maar om te moeten lezen dat hij ‘zich naast zijn plakkaten wil neervlijen’ en een restje braaksel wegsnuit dat aan de liftknoppen blijft kleven, tja... En dan zijn er nog seksscenes die je onvoorbereid voor je kiezen krijgt. Hier dan weer de relativering van de ik; zijn impotentie tijdens zijn eerste nacht met José wordt goed beschreven.
Ik denk dat dit boek voor vrouwen met name interessant is om in de wereld van een wat hanige man te duiken die zichzelf met redelijk wat humor relativeert.