Een vreemde pageturner

Een pageturner waarvan het verhaal maar niet op gang wil komen. Ik wist niet dat dat bestond.
Telkens laat de schrijver zijn hoofdpersonen even los en wijdt dan uit over het verleden en heden van Pakistan, Bangladesh en Afghanistan, zijn bewoners en de rol van het westen hierin. Dit is vaak heel interessant en de schrijver wekt de indruk hier veel van te weten. In dat opzicht is het een weids en actueel boek. De vertelstructuur is chronologisch rommelig, de verteller beschrijft als ik-persoon gesprekken met zijn vriend Zafar maar voert de vriend ook zelf op als ik-persoon. De tijd waarin de verhalen spelen was mij niet altijd helder, de verteller gaat als het ware telkens tussen de verhalen van zijn vriend in staan en praat de onderdelen aan elkaar zigzaggend door de tijd.
De emotionele kant van het verhaal bloedt hierdoor helaas telkens dood.De twee hoofdpersonen komen wat mij betreft niet echt tot leven, hun levens zitten vol met gaten, het lijkt alsof ze slechts dragers voor Rahmans ideeën en frustraties zijn. Wat is er bijvoorbeeld met Emily de 'grote liefde' van Zafar gebeurd? En meermalen wordt gehint op de gelukkige pubertijd van Zafar in Bangladesh maar los van de mooie beschrijving van de reis daarnaartoe vanuit Engeland op twaalfjarige leeftijd wordt nooit toegelicht waarom dit een gelukkige tijd voor hem was.
Ondanks de kritiekpunten wilde ik telkens doorlezen!