Meeslepend en mooi

Radio Transzoeloe is vanaf de Proloog een geweldig boek dat je pakt en niet meer loslaat. Het zijn in feite drie portretten van losers die – naar langzamerhand blijkt – bij elkaar in een straatje wonen in een stad met een rivier. De een, Sjak, is een gehandicapte zendamateur; de ander, Else, is een te dikke jonge vrouw die verlaten is door een wellustige kerel die er met al het huisraad en de kostbaarheden vandoor is; en de derde is Paul, een kantoorklerk met artistieke ambities.
In korte hoofdstukjes met steeds een van de drie voornamen als titel, volgende we de ontwikkelingen van het drietal, dat wil zeggen hun pogingen, hun voornemens om iets meer van het leven te maken dan de uitzichtloze situatie waarin ieder van hen verkeert. En we zien die voornemens steeds stranden.
Beetje bij beetje worden er ook wat achtergronden toegevoegd, komen we bijvoorbeeld te weten aan welk drama Sjak zijn handicap te danken heeft, maar echt veel biografie krijgen de hoofdpersonen niet. Hoeft ook niet, je leert ze ook zo wel kennen.
Wel erg gedetailleerd krijg je als lezer de muziekkeuze voorgeschoteld van de illegale zendamateur Sjak. Wibo zelf houdt veel en weet veel van muziek, en die kennis en liefde brengt hij knap over. Je zou een paar muziekavonden kunnen houden met louter nummers van Radio Transzoeloe.
Het loopt met de zendamateur niet goed af, met kantoorklerk/schilder Paul ook niet echt, en de onzekere Else komt ook niet echt vooruit, al neemt ze op schitterende wijze wraak op haar louche voormalige vriend. Er is wel hoop dat het met ieder van hen goed komt, maar de schrijver trapt niet in de val van een happy end. Dat had makkelijk gekund, maar gebeurt gelukkig niet.
Een meeslepend boek, mooi geschreven, met een hoog literair gehalte. Ik hoop vurig dat het door een van de landelijke media wordt opgepikt.