Drie perspectieven, één krachtig verhaal

Ik las het tweede deel, Groene Ranja, in minder dan een dag uit. Dat zegt denk ik genoeg over hoe enthousiast ik was na het eerste boek, Wodka en Ranja. Mijn review van dat eerste deel kun je terugvinden op mijn profiel.

Net als het eerste boek hield Groene Ranja me van begin tot eind geboeid, waardoor ik het zo snel uitlas. Dit tweede deel is geschreven vanuit drie verschillende perspectieven, terwijl het eerste boek er twee had. Aanvankelijk vond ik het perspectief van tante Ceciel minder interessant en keek ik er meer naar uit om verder te lezen vanuit de standpunten van mama en Jasmijn. Maar naarmate ik meer hoofdstukken vanuit Ceciels perspectief las, begon ik haar verhaal steeds meer te waarderen. Ze heeft duidelijk oprechte betrokkenheid bij de kinderen, wat haar standpunt uiteindelijk erg waardevol maakt. Het boek laat daarnaast zien hoe verschillend hulpverleners kunnen zijn en dat niet iedereen dezelfde mate van empathie heeft.

Net als in het eerste deel wordt het verhaal verteld in een dagboekachtige stijl, wat het ontzettend vlot leesbaar maakt. Hoewel de thema's zwaar en emotioneel blijven, bevat dit boek veel meer mooie en hoopvolle momenten in vergelijking met het eerste deel. Ik vond het geweldig om de ontwikkeling van Jasmijn en Imke door de jaren heen te volgen. Je ziet hen voor je ogen volwassener worden en steeds beter begrijpen wat er om hen heen gebeurt. Als lezer leef je intens mee met hun tweestrijd over waar ze thuis horen, en dat gevoel blijft je gedurende het hele boek bij.

De schrijfster verdient enorm veel lof voor het schrijven van deze boeken. Groene Ranja zal voor sommigen herkenning oproepen en voor velen inzicht bieden in de impact van alcoholisme op een gezin.

Ik kijk enorm uit naar deel 3!