Een ode aan de verpleegkundigen in de Vietnamoorlog

De Vietnamoorlog, een oorlog die de V.S het liefst vergeten. Het duurt maar liefst tien jaar, voordat de gevallen soldaten erkenning krijgen en nog langer voordat de veteranen erkenning krijgen. Veel veteranen zijn voer voor psychiaters en de ziekte PTTS wordt vastgesteld.
In deze vreselijke oorlog - een oorlog die voor het eerst ter wereld ook een gezicht kreeg door de journalistiek - dienden ook vrouwen. Zij waren vooral verpleegkundigen. Maar werden na de oorlog vergeten. "Er waren geen vrouwen in 'Nam," iets dat onze hoofdpersoon Frankie maar al te vaak te horen
kreeg.
Kristin Hannah geeft alle vrouwen die gediend hebben een gezicht. Dat doet ze door Frankie McGrath als verpleegkundige naar Vietnam te sturen. Frankie komt uit een conservatief gezin. Haar vader heeft een heldenwand in zijn kantoor. Alle mannen die gediend hebben, hangen aan de wand. Zelf is hij afgekeurd en kon zijn vaderland niet dienen. Frankies broer Finley vertrekt om te vechten en ook Frankie meldt zich aan.
"Vrouwen kunnen ook helden zijn," een uitspraak van Rye, Finleys beste vriend iemand op wie de jonge Frankie smoor is. Op de dag dat Frankie zich aanmeld, overlijd haar broer ... uit de lucht geschoten in een heli in Vietnam.

In Vietnam wordt ze direct in het diepe gegooid. Het is er verschrikkelijk. Hannah weet de gruwel goed te omschrijven. Je zit meteen in de jungle, hoort de rotorbladen van de heli's en geschreeuw van afgerukte ledenmaten. In haar tweejarige diensttijd wordt Frankie een eersteklas verpleegkundige, wordt verliefd, maakt vriendschappen voor het leven en verliest mensen. In deel twee van het boek keert ze gebroken terug naar een verscheurt land.

In de V.S worden veteranen met de nek aangekeken. Frankie leert al snel: over Vietnam moet je niet praten. Haar ouders schamen zich diep voor haar diensttijd. Frankie heeft nachtmerries. Ze probeert haar leven weer op te pakken, maar dit gaat moeizaam.

Het tweede deel van het boek duurt net iets te lang. In een oorlogsboek is vaak te lezen dat er geen zwarte witte grens is tussen goed en kwaad. Maar Hannah schildert een overspelige echtgenoot nogal slecht af. Dit vond ik een gemiste kans. De liefde tussen Frankie en Rye had dieper uitgeschreven kunnen worden. Trauma's worden nu weggevaagd met overspel.

Desondanks komen de personages goed uit de verf. De vriendschap tussen de meiden (drie verpleegkundigen) hun werk in de jungle en omgang met vrienden, soldaten, artsen, sea-wolfs ... je gaat van ze houden.

Met de vergeten vrouwen zet Hannah deze vergeten vrouwen weer op de kaart.