Leef in het nu, het kan maar zo het laatste zijn

Wauw! Hoe Eva zich heeft opgesteld na de diagnose Longkanker op 22 jarige leeftijd, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Ze was zo positief over alles, over de diagnose, de behandelingen, de chemotherapie en bestralingen, ze zag het grotendeels met een lach aan, maar ook met een traan, want hoe kan het dat een meisje van 22 nog een heel leven voor zich zou moeten hebben maar toch die verdomde ziekte kreeg? Hoe ze alles in plande, maar ook vooruit plande, hoe ze aangaf dat ze niet wilde dat haar man of familie met schulden zouden blijven zitten na haar overlijden? Dat ze zelfs al op zoek wilde naar een nieuwe vriendin voor haar man? Ik vind het zo knap hoe ze dit verwoord heeft, maar ook onvoorstelbaar mooi hoe ze over alles bleef praten, hoe moeilijk het ook was. Zelf weet ik hoe het als dierbare is om iemand te hebben die kanker heeft, mijn zus heeft zelf ook longkanker, gelukkig is zij het laatste jaar redelijk stabiel, maar toch hou ik elke keer weer mijn hart vast als ze voor controle moet.

Zoals Eva aan het eind van het boek ook zegt: blijf zelf je beste vriend, jij weet hoe jij je voelt, niemand anders weet dat...