Lezersrecensie
3,5 sterren
Na het lezen van de andere boeken in de Dream Harbor serie had ik, eerlijk gezegd, niet echt hoge verwachtingen. Het werd al snel duidelijk dat het verhaal, wederom, weinig diepgang zou hebben. Aangezien ik hier al vanuit was gegaan, accepteer je het feit dat de knusse en schattige sfeer het enige is dat overblijft. En die sfeer blijft voor mij de reden om opnieuw terug te komen bij deze boeken.
The single dad, nanny trope was op sommige momenten sexy en grappig, maar de relatie tussen Archer en Iris bleef oppervlakkig omdat hij vluchtig was en puur gebaseerd op fysieke aantrekkingskracht. Het enige karakter dat nog een beetje dimensie aan het plot en hun dynamiek toevoegde, was Olive. Zonder haar had ik het boek waarschijnlijk niet uitgelezen. Maad dan had je in eerste instantie natuurlijk helemaal geen inciting incident gehad.
Wat me opvalt en inmiddels irriteert, is dat in elk Dream Harbor-boek de personages (helaas vooral de vrouwen) zo onzeker zijn over zichzelf. Ze plaatsen de mannen altijd op een voetstuk, boven zichzelf. Hoe bedoel je: "Hij wil waarschijnlijk niet bij je zijn omdat je denkt dat je niet goed genoeg bent". Hij heeft alleen maar een miljoen keer tegen je gezegd dat hij van je houdt. Ik snap dat het soms onduidelijk is wat de bedoelingen van de ander zijn met betrekking tot de relatie, maar Archer is duidelijk geobsedeerd door haar. Dat merk je! En niet alleen omdat we ook vanuit zijn perpectief lezen. Het maakt me boos dat Iris zichzelf te kort doet. Het maakt me boos dat Laurie Gilmore haar vrouwelijke personages te kort doet en dit gebruikt om het verhaal een dramatische wending te geven. Dat kan absoluut beter!
En tot slot, de inspiratie uit de hitserie The Bear was me een beetje te voor de hand liggend. Ik bedoel... Archer Baer... en de "Yes, chef!" waren een beetje afgezaagd Maar als puntje bij paaltje komt, ben ik dol op een knappe chef-kok... en ik denk dat veel mensen graag fantaseren over een man in uniform. Dus wat betreft populariteit (personages zoals Carmy uit The Bear of Gabriel uit Emily in Paris), heeft mevrouw Gilmore daar heel goed op ingespeeld.
Ik vrees dat ik me, ondanks het gebrek aan diepgang en de onrealistische/voorspelbare wending, toch heb vermaakt. En ik denk dat ik dit deel, tot nu toe, het leukst vond van de hele serie. Misschien omdat ik nu zin heb in pannenkoeken... met heel veel aardbeien en slagroom.
The single dad, nanny trope was op sommige momenten sexy en grappig, maar de relatie tussen Archer en Iris bleef oppervlakkig omdat hij vluchtig was en puur gebaseerd op fysieke aantrekkingskracht. Het enige karakter dat nog een beetje dimensie aan het plot en hun dynamiek toevoegde, was Olive. Zonder haar had ik het boek waarschijnlijk niet uitgelezen. Maad dan had je in eerste instantie natuurlijk helemaal geen inciting incident gehad.
Wat me opvalt en inmiddels irriteert, is dat in elk Dream Harbor-boek de personages (helaas vooral de vrouwen) zo onzeker zijn over zichzelf. Ze plaatsen de mannen altijd op een voetstuk, boven zichzelf. Hoe bedoel je: "Hij wil waarschijnlijk niet bij je zijn omdat je denkt dat je niet goed genoeg bent". Hij heeft alleen maar een miljoen keer tegen je gezegd dat hij van je houdt. Ik snap dat het soms onduidelijk is wat de bedoelingen van de ander zijn met betrekking tot de relatie, maar Archer is duidelijk geobsedeerd door haar. Dat merk je! En niet alleen omdat we ook vanuit zijn perpectief lezen. Het maakt me boos dat Iris zichzelf te kort doet. Het maakt me boos dat Laurie Gilmore haar vrouwelijke personages te kort doet en dit gebruikt om het verhaal een dramatische wending te geven. Dat kan absoluut beter!
En tot slot, de inspiratie uit de hitserie The Bear was me een beetje te voor de hand liggend. Ik bedoel... Archer Baer... en de "Yes, chef!" waren een beetje afgezaagd Maar als puntje bij paaltje komt, ben ik dol op een knappe chef-kok... en ik denk dat veel mensen graag fantaseren over een man in uniform. Dus wat betreft populariteit (personages zoals Carmy uit The Bear of Gabriel uit Emily in Paris), heeft mevrouw Gilmore daar heel goed op ingespeeld.
Ik vrees dat ik me, ondanks het gebrek aan diepgang en de onrealistische/voorspelbare wending, toch heb vermaakt. En ik denk dat ik dit deel, tot nu toe, het leukst vond van de hele serie. Misschien omdat ik nu zin heb in pannenkoeken... met heel veel aardbeien en slagroom.
2
Reageer op deze recensie
