De superlatieven op de achterflap beloven veel goeds. Het verhaal begint redelijk simpel. John en Naomi Klaesson verliezen hun vier jaar oude zoontje aan een erfelijke ziekte, willen graag later nog een kind en zoeken vervolgens hun heil bij de verguisde geneticus Dettore die een embryo implanteert zonder deze erfelijke ziekte. En ze leefden nog lang en gelukkig? Natuurlijk niet. Dit is een boek van Peter James en niets is wat het lijkt want dat kan je gerust aan Peter James overlaten.

Het verhaal is onderhoudend en leest lekker weg maar gaandeweg hoop je dat Roy Grace alsnog het verhaal binnen komt stappen om orde op zaken te stellen. Wat vooral stoort is dat de schrijfstijl van Peter James niet terug te vinden is in het boek en zelfs het onderwerp weinig origineel blijkt te zijn. Wie veel leest zal dit storend kunnen gaan vinden terwijl het Peter James wel is gelukt om de spanning er het hele boek flink in te houden. Het lijkt er echter net iets te veel op dat Peter James een boek heeft geschreven met een andere schrijver in het achterhoofd. Een schrijver die zijn stand-alone thrillers wel dat snufje extra’s wist te geven wat in Perfectie, helaas niet tot uiting komt.

Perfectie zwalkt dus weliswaar aangenaam alle kanten op maar is niet van het niveau dat je van een Peter James mag verwachten. Uiteindelijk doet Perfectie zelfs in alles denken aan het boek uit 1976 van Ira Levin: Boys from Brazil en vergeleken worden met Ira Levin, die notabene nog geen tien boeken heeft geschreven, is geen schande maar wel veelbetekenend.

Perfectie is niet angstaanjagend, niet ontroerend, niet briljant en niet verontrustend (The Mirror, The Mail on Sunday, The Bookseller: allen op de achterflap). Perfectie is wel een leuk, vlot geschreven boek wat drie sterren verdiend en de volgende keer hopen we dan maar op de terugkeer van Roy Grace.