Ontroerende bespiegelingen over het menselijk lijden

De voor mij onbekende schrijfster, Lotte Dondorp, maakt meteen met het eerste verhaal van deze bundel indruk op mij. Daarna raak ik gegrepen door zowat alle volgende verhalen, die alhoewel gevarieerd in onderwerp en personages, allen gemeen hebben dat ze qua sfeer, personages en taalgebruik zowel tijdloos als vreemd zijn. Je moet zorgvuldig en in enkel geval een verhaal twee keer lezen, want soms moet je puzzelen naar waar het over gaat, maar je wordt slechts een enkele keer aan het einde niet beloond, ook al zijn sommige verhalen niet “af”.
Het zijn doordachte, mooi verwoorde en trefzekere observaties van klein dagelijks leed en eenzaamheid, vol raadselachtige dreigingen en al dan niet onderhuidse spanningen, gelardeerd met humor die subtiel lucht geeft aan de soms gruwelijke levens, zoals in bij voorbeeld dat mooie verhaal [de zeemeermin] over puberverveling.
We lezen over ogenschijnlijk gewone, maar altijd trieste en mislukte levens van raadselachtige, vaak gemankeerde mensen zonder perspectief. Vooral het titelverhaal over ouderliefde in een uiteenvallend gezin ontroert met zijn raadselachtige frontierachtige setting over mensen, die tegen beter weten in doen alsof ze gelukkig zijn met wat ze hebben.
Dit boek zet op eigenzinnige wijze een literaire traditie voort met bespiegelingen over het menselijke lijden; er zijn dus ook echo’s van grote voorgangers, als k. schippers, Pinter en Cheever, en dit is een compliment.
Deze geslaagde bundel bevat prachtige miniaturen over het menselijke onvermogen met aandacht geschreven door iemand die er zin in heeft alles uit de kast te trekken. Ik ben ook zeer benieuwd of er een roman komt en hoe die dan zal zijn.
Lees dit boek!