Kunnen we van een thriller spreken als driekwart van het verhaal gefocust is op de (zinderende) relatie tussen de drie hoofdpersonages (met een flinke dosis sex en theatrale meligheid)? Bij J.T. Dillon moest ik meteen aan Clint Eastwood denken. Echte spanning krijg je pas in de laatste 50 bladzijden, met een vrij voorspelbare plot. Toch geen spijt dat ik het gelezen heb.