De derde Aspe (en ook de derde die ik van hem lees) en de vertrouwde ingrediënten keren terug: een zeer degelijke en niet al te ingewikkelde plot doorspekt met de, soms to vervelens toe, relationele (Van In - Martens, Van In - Versavel) en af en toe melige dialogen van de hoofdpersonen. De troostscéne op het Blankenbergse strand, bijvoorbeeld, is ronduit hilarisch (was niet echt de bedoeling, denk ik). Ik verdenk Aspe ook dat hij zich regelmatig terugtrekt op zijn kamertje om na te denken over originele metaforen. Dikwijls is het verschil tussen origineel en absurd toch ver te zoeken, wat te denken van deze bijvoorbeeld: "Baert keek het tweetal aan als een pygmee die voor de eerste keer het Atomium ziet". Nou ja.
Stilaan begint ook het excessieve drink- en rookgedrag van de pedante Van In ronduit ergerlijk te worden.
Samengevat: degelijk verhaal, slappe karakters.