La Bloemen doet mijn wereld kantelen

Het boek 'Mijn ware verhaal' van Karin Bloemen heb ik in 2 dagen ademloos uitgelezen. Het is een aangrijpend verhaal en heeft mijn gedachten over mijn tijd in Schagen (1969-1986) drastisch veranderd. Het boek is niet alleen een dramatisch levensverhaal, maar voor mij tevens een prachtige roman. De vertelstructuur met telkens die terugkeer naar het heden in het ziekenhuis en de link van Klaas Boes in hoofdstuk III naar de dood van BK op de laatste bladzijde met tevens de thuiskomst vanuit het ziekenhuis zou niet misstaan bij een gevierde romanschrijver. Mijn oordeel is mogelijk enigszins subjectief door mijn kennis van diverse personen, festiviteiten en locaties in het boek. Mijn tijd in Schagen heb ik als bijzonder aangenaam ervaren, maar na het lezen van 'Mijn ware verhaal' had ik een brok in de keel en zag die tijd in het West-Friese stadje toch grijzer. Er gebeurde iets wat ik niet wist met meisjes/vrouwen die ik kende van school of via vrienden/kennissen. Mijn zus Marinka vond die fotograaf op school maar een 'griezel'; wij als schooljongens/tieners vonden hem slechts een raar figuur met zijn belachelijke donkere bril, snor en irritante gefluit als wij voor hem (de griezel dus) op de schoolfoto moesten. Karin Bloemen heeft met haar verhaal eindelijk iets beschreven wat nooit had mogen plaatsvinden. Ik kende het incestverhaal via andere media zoals Pauw, maar vastleggen, 'uitspreken' in een boek helpt Karin hopelijk met verwerking en helpt andere incestslachtoffers hopelijk meteen en zonder uitstel of excuus voor zichzelf op te komen mochten ze te maken krijgen met een griezel. Ik kijk uit naar volgende boeken en theatershows van Karin Bloemen en het onderwerp dat dan centraal staat zal mijn aandacht opnieuw trekken.