Vermakelijk door extremiteit

Ik had de film al eens gezien toen ik het boek toevallig ergens tegenkwam. Voor wie het nog niet gelezen heeft, maar wel de film heeft gezien: de film is, vergeleken met het boek, geschikt voor vertoning aan jonge kinderen. Waar het geweld in de film veelal off-screen plaatsvindt zit je er in het boek middenin. Easton Ellis schetst Patrick Bateman als een psychopaat die intrigeert door eigenlijk heel saai te zijn. Zijn dagelijks leven is getekend door oppervlakkigheid en materialisme, wat in een scherp contrast staat met zijn moordpartijen. Doordat het boek geschreven is als de innerlijke monoloog van Bateman zit de lezer als het ware in zijn hoofd. Het boek wordt vaak weggezet als saai of slecht geschreven, maar ik denk zelf dat dat de bedoeling was. Bateman denkt niet zoals normale mensen, dus spreekt hij ook niet als een normaal mens. Toegegeven, de paginalange uitweidingen over zijn ochtendroutine voelen wat traag aan, maar alles wat hij zo uitvoerig beschrijft hoort bij de levensstijl waar hij zich in wil passen. Zoals Christian Bale in de film zegt nadat Reese Witherspoon hem vroeg of hij wel 'human' was: 'I'm in touch with humanity'. Het idee dat Bateman een normaal personage is, is net zo abstract als alle manieren die hij bedenkt om vrouwen om zeep te helpen. Ook deze, vaak nachtelijke escapades worden in al hun bloederigheid beschreven, om dan ineens afgewisseld te worden met een zin als: 'Ik snij wat van haar vlees en probeer het te bakken. Ik proef en huil, omdat ik niet weet of het gaar is. Ik heb nog nooit eerder iets gebakken'. Dit soort teksten zijn hilarisch door het complete verwerpen van de menselijke logica.
In het boek geeft Bateman ook recensies van zijn favoriete artiesten. Deze lijken vrijwel naadloos overgenomen uit kranten. Dit lijkt lui van de auteur, maar ik denk dat het opzettelijk is. Bateman is zo leeg dat hij volledig incapabel is om zijn eigen mening te vormen, en daarom volledig overneemt wat hij leest of ziet.

Trek op basis hiervan je eigen conclusies. Deze psychologische onderlaag moet je vaak zelf erbij zoeken, maar als je dat doet is het een stuk vermakelijker om te lezen. Om het iets tastbaarder te maken: bij mij maakte het het verschil tussen twee en vier sterren.

'Ik draag een overhemd van Gant en een pantalon van Mango. Mijn loafers zijn van Manfield...'