Herkenning

In 2015 heb ik dit boek van Hugo Borst, Ma gelezen. Ik vond het zeer boeiend en beeldend geschreven. Ik kijk er echter nu weer heel anders tegenaan. Helaas zijn er nu punten van herkenning.
Mijn moeder is het afgelopen jaar ook opgenomen geweest in een verpleeghuis gesloten afdeling. Vorige week is ze daar overleden. Tijdens haar laatste dagen heb ik de boeken van Hugo Borst er weer bij gepakt en dan kom je zoveel situaties tegen die wij als familie ook hebben ervaren. Ook de overeenkomsten in gedachtengang moeder, het omgaan daarmee -iets wat ik ook heb moeten leren -. Het contact met de medebewoners. En wat Borst ook schrijft: er valt echt af en toe te lachen om de situaties, gedrag en uitspraken van de bewoners. Het structurele tijdgebrek in de zorg, de lieve dames en een enkele heer die zich de pootjes uit de kont rennen. Het is een roeping..
Ma en Ach moedertje, schrijnend. De realiteit.