Recensie: Vrees niets

“Vrees niets – Dean Koontz”:

“Vrees niets” is een werk van Dean Koontz. Het boek is een voorloper voor één van zijn andere werken genaamd: ‘Grijp de nacht’. Beide verhalen zijn uitgegeven in het jaar 1998 en zijn uitstekende voorbeelden van thrillers. Koontz schreef echter nog vele andere boeken en hij is dan ook wel vooral bekend om zijn thrillers die vaak bepaalde elementen van horror, fantasie en science fiction bevatten. “Vrees niets” is dus een perfect voorbeeld van een typisch Koontz boek, het verhaal voldoet zeker en vast aan al deze drie criteria die men in zijn werken kan verwachten. Het boek bevat 380 pagina’s. Het werd in maar liefst 38 verschillende talen uitgegeven.

Het verhaal gaat over de 28-jarige Christopher Snow, die lijdt aan een genetische ziekte die ervoor zorgt dat zijn huid geen Uv-straling kan verdragen. Dit speelt uiteraard een belangrijke rol in het verhaal, het verhaal speelt zich voornamelijk af binnen één nacht.

Na het overlijden van zijn vader volgen er verschillende gebeurtenissen die zijn leven en dat van heel de wereld drastisch zullen veranderen. Het verhaal wordt verteld vanuit de belevende ik, waardoor we dezelfde informatie binnenkrijgen als Chris in het verhaal. Het is opmerkelijk aan het verhaal dat het uit een steeds herhalend patroon is opgebouwd.

Chris wil nog snel een laatste groet brengen aan zijn vader wanneer hij plots iets onverwachts en opmerkzaam bemerkt. Hij voelt namelijk aan dat er iets mis is en dat het overlijden van zijn vader heel wat meer om zich heeft dan op eerste zicht leek. Hierop verder bouwend gaat Chris op onderzoek en zo belandt hij van de ene opmerkelijke gebeurtenis in de andere. Telkens krijg je als lezer een beetje meer informatie die verder bouwt op het vorige. Tussen al deze gebeurtenissen door wordt er met regelmaat een rusttijd ingebouwd, doordat de schrijver een samenvatting geeft van wat er juist gebeurd is. Dit zorgt ervoor dat je als lezer de mogelijkheid hebt om het boek af en toe even opzij te leggen. Je kan nadien gemakkelijk weer inpikken. Dit draagt bovendien ook bij aan het verhaal, zo geeft de auteur namelijk duidelijk weer dat Chris het moeilijk heeft om al die gebeurtenissen te verwerken.

Wat uiteraard ook een belangrijke rol speelt doorheen het verhaal is zijn beperking. Dit zorgt doorheen heel het verhaal dat Chris extra moeilijkheden met zich moet meedragen, wat dan weer tot extra spanning bijdraagt. Hij moet proberen om tl-lampen te ontwijken wat ervoor zorgt dat het boek een nog duisterdere sfeer opwekt. Chris ziet wel beter in het donker maar toch nog onvoldoende, dit resulteert er af en

toe in dat hij monsters beschrijft die achteraf slecht schaduwen of objecten blijken te zijn. Dit als gevolg van de donkere omgeving, de vermoeidheid en al de paranoia.

Naarmate het einde van het boek begint alles stilaan op zijn plaats te komen. Gauw blijkt dat het boek vooral gaat over de angst voor verandering, althans zo interpreteer ik het. Het verhaal gaat over het einde van de wereld zoals wij die gekend hebben, als gevolg van uit de hand gelopen genetische manipulatie. Bij velen wekt dit negatieve doemgedachten op, hoewel dit niet altijd zo hoeft te zijn. Het boek geeft de negatieve gevolgen weer via het vertoon van de genetisch gemanipuleerde dieren en mensen die zich intelligenter of juist primitiever maar zeker en vast gevaarlijker hebben ontwikkeld. Wat het einde aantoont echter is niet dat alle vorm van verandering noodzakelijk slecht is, zo blijken er ook positieve mutaties te hebben plaatsgevonden. Bovendien als een gevolg van al het kwaad is er meer samenwerking tussen de mensen die het probleem omarmen.

Ter besluit: naar mijn mening geeft deze thriller weer hoe mensen binnen een maatschappij telkens angstig staan tegenover de negatieve gevolgen van verandering en zich hierdoor vervolgens angstig gaan in plaats van samen te werken en ons aan te passen. Dit kunnen we doen door op zoek te gaan naar de positieve gevolgen of aspecten en door het belang van sterke relaties met anderen in te zien.

“Vrees niets” is wat mij betreft een goed boek, ik zou het zeker en vast aanraden aan mensen die graag thrillers lezen. Wat ik wel bij het lezen af en toe vervelend vond waren de lang uitgerekte verhaallijnen. De constante herhaling is natuurlijk handig als je het boek niet aan een stuk door zou willen lezen, maar voor de lezers die dit wel zouden doen zou dit saai kunnen overkomen. Wat de verhaallijnen betref: soms worden ze misschien - naar mijn mening - wat te lang uitgerekt en te gedetailleerd besproken werden, aan de ander kant helpen ze soms dan weer de spanning op te bouwen en dat is natuurlijk wel belangrijk bij een triller. Al bij al heb ik werkelijk van het boek genoten, ik kijk er zelfs naar uit om het vervolg te lezen en hoop dan ook mijn mening daarover met anderen te kunnen delen.