Meeslepend tot het einde

In Puppet laat Joy Fielding ons kennis maken met Amanda Travis, 28 jaar, wonende in Florida en advocate van beroep. Dat klinkt eenvoudig, maar direct al krijgt de lezer een kijkje in het hoofd van Amanda. En daar zien we dat Amanda eigenlijk Price heet, maar ze heeft de naam van haar tweede echtgenoot (volgens Amerikaans gebruik) gehouden. Verder komt ze uit Toronto, maar ze is met opzet naar Florida verhuist. Ze is goed in haar vak. Heel goed. Ze is wat minder goed met het onderhouden van relaties.
Als op een dag haar eerste echtgenoot, Ben Meyers, haar belt met de mededeling dat haar moeder een man heeft doodgeschoten, gaat er heel wat door haar heen. Eigenlijk wil ze niets meer met haar moeder te maken hebben, en al helemaal niet met Ben, bij wie ze acht jaar geleden wegliep, na een kort huwelijk.
Toch wint haar professionele nieuwsgierigheid het van haar weerzin, en ze stapt op het vliegtuig naar Toronto.
Ben is intussen ook advocaat, en hij heeft een slimme, knappe officier van justitie als vriendin. Amanda weet niet goed wat ze moet voelen bij het terugzien van Ben: opluchting? Woede? Schaamte? Tenslotte was zij het die in een daad van opstand tegen haar moeder met Ben trouwde. En zij was het ook die uiteindelijk wegliep.
Aangezien Ben de advocaat van haar moeder is, overigens tegen haar wil, gaan ze samen bij haar op bezoek in de gevangenis. Amanda kijkt niet uit naar het bezoek omdat ze alleen maar heel vreselijke herinneringen heeft aan een altijd dronken en chagrijnige moeder. Tot haar verbijstering is de vrouw die ze nu ziet, een charmante en rustige vrouw, die zegt dat ze haar dochter gemist heeft. En die bovendien ‘schuldig’ wil pleiten aan het doodschieten van een haar volkomen onbekende man, in een hotel. Zegt ze…

De akelige jeugd van Amanda en wat daaraan ten grondslag ligt wordt door Joyce Fielding weer op vakkundige en gevoelige wijze aan de lezer vertelt. Amanda komt overigens wel nog iets beter uit de verf als Ben, maar dat is voor het verloop van het verhaal niet zo’n probleem. Het is gewoon dat ik wel wat meer over hem had willen weten, om zijn acties te verklaren. In slechts één week zien we Amanda en Ben genoeg meemaken voor een half mensenleven. Uiteindelijk blijkt de man in het hotel natuurlijk geen vreemdeling te zijn geweest. De moeder van Amanda is dan wel wat ouder, en een ex-alcoholiste, maar niet gek. Tot groot verdriet van Amanda, die het eigenlijk maar heel moeilijk heeft met het feit dat haar moeder zoveel aardiger tegen haar doet als toen ze nog bij haar woonde.
Het boek sleept je mee tot het einde, dat zoals een goede thriller nog een extra draai heeft aan het einde. De geoefende lezer ziet dit wel aankomen, maar toch was het even opkijken toen het dan zwart op wit stond.

(Door: Jannelies Smit)