Na een rampzalig huwelijk besluiten Donna en Victor Cressy te scheiden. Voor de rechtbank ontspint zich een verbeten gevecht. Hoewel Victor zijn vrouw probeert af te schilderen als labiel en gestoord, krijgt Donna beide kinderen toegewezen. Het leven lacht Donna voorzichtig weer toe en ze vindt pril geluk in een nieuwe relatie. Zelfs Victor lijkt zich met zijn rol als weekendvader verzoend te hebben: elke zaterdag haalt hij de kinderen op en elke zondag brengt hij hen terug. Tot dat ene weekend. Zeg maar dag tegen mammie, zegt hij, om vervolgens met de kinderen spoorloos te verdwijnen. Hij gebruikt de telefoon als wapen in een gruwelijk spel. Bellen. Even het geluid van kinderstemmen. Dan die klik. En Donna luistert, radeloos, wanhopig wachtend op die ene fout die hij zal maken...
