tweede boek in de reeks- nog steeds ontroerend mooi

In dit boek pik je op waar het Rosie project stopte. De hoofdpersonages - dat zijn er nu 2 want Rosie neemt haar duidelijke plaats in, naast Don- wekken sympathie op en nemen je mee in hun verhaal van ouders-to-be, met alle zaken die daarbij horen. Het verhaal blijft herkenbaar dichtbij, en ik ben overtuigd dat je geen autistische trekken moet hebben om te kunnen begrijpen hoe Don zich als toekomstige vader voelt... alles wordt net iets meer uitgesponnen en soms een beetje langdradiger dan deel 1, maar dat heeft wellicht veel te maken met het verrassingseffect dat een stuk minder is nu je Don en zijn eigenaardigheden al kent. Toch blijft het zo’n boek die moeilijk weg te leggen is! Getuige daarvan: persé willen uitlezen en om 2uAM pas merken dat het way past bedtime geworden is...