De Odyssee van een giraffe

Wat een leuke roman rondom een “fait divers” in de Franse geschiedenis! Voor het eerst - althans sinds de Romeinse tijd - zet een giraffe voet aan wal op Westeuropese bodem, als geschenk van de Egyptische pasja aan Koning Charles X, na een vaartocht over de Middellandse Zee, om vervolgens de hele tocht naar Parijs te voet af te leggen. Maar het eigenlijke verhaal gaat over de relatie tussen de natuurwetenschapper en de Soedanese dienaar Atir die het dier op zijn reis begeleiden. In het begin een gewenningsproces, waarin de vooroordelen wederzijds de hoofdrol spelen; maar geleidelijk aan groeit de waardering, beiden gaan elkaar steeds meer als mens zien en ondanks de sociale afstand wordt de relatie vriendschappelijk. Daarbij bleef je ook het proces van verrassingen mee dat Atir doormaakt in zijn confrontatie met de Westerse cultuur (ik moest soms een beetje denken aan Montesquieu’s Lettres Persanes) . Voor mijzelf des te leuker omdat een ver Frans familielid in het eerste gedeelte opduikt; hij is de prefect bij wie de giraffe acclimatiseert voordat zij de voetreis aanvaardt. Al is het einde van de reis wat minder avontuurlijk, het boek leest als een trein en is beslist een aanrader!