“Ik denk dat dingen soms, voor ze van je worden weggenomen, duidelijker en groter worden, alsof ze onder een vergrootglas zijn gelegd om je er van heel dichtbij voor het laatst naar te laten kijken.”

Zo mooi beeldend vertelt waardoor het huis, de natuur en het zebrameer voelen alsof je er zelf bent.
Een boek dat onder je huid gaat zitten. Je weet dat er iets staat te gebeuren, de titel laat je daar al naar raden, om de helft van het boek beeldend de sfeer te scheppen waarbij je langzaam gaat beseffen wat het is dat staat te gebeuren.

Een prachtig verhaal die de pijnlijkheid van het leven en het onrecht wat er kan worden aangedaan door mensen aan elkaar aanraakt.

Het hadden 5 sterren geweest als er meer verdieping had gezeten in die pijn.
Maar vanuit het vertelpunt van de twaalfjarige Emily was dit verhaal wat het moest en kon zijn.

Hoe zou dit verhaal zijn vertelt vanuit het vertelpunt van Sarah of haar moeder? Of vanuit Peg…?
Iets om nog over na te broeden in de naweeen van dit boek die mij tot tranen toe roerde.