Lezersrecensie
Gevoel dat ik iets mis
Flora
Helen kijkt terug op de zomer van 1945 die haar gevormd heeft voor de rest van haar leven. De uitbraak van een mogelijke polio-epidemie doet Helens vader besluiten zijn tien jarige dochter te isoleren van de gemeenschap. Noni, Helens oma, is kort voor Pasen overleden. Zelf is hij deze weken afwezig omdat hij meewerkt mee aan het geheime Manhattan project.
In hun afgelegen huis, de ‘Goeie Ouwe Duizend’ krijgt Helen deze weken gezelschap van nicht Flora. Ze is tweeëntwintig jaar en op zoek naar een baan in het onderwijs. Helen helpt Flora haar hierop voor te bereiden met een rollenspel. Mrs Jones, die iedere dinsdag komt schoonmaken, Father Mc Fall, priester van Our Ladys Church en oorlogsslachtoffer Finn zijn de vaste bezoekers die voor enige afleiding zorgen.
Zijn (begrijpelijke) angst, Helens vader is zelf polioslachtoffer, is de uiteindelijke oorsprong van een tragische gebeurtenis.
Een groot deel van het verhaal geeft een beeld van een nogal arrogante, vroegwijze Helen die neerkijkt op nicht Flora. Maar ook eenzaamheid, verveling en het kinderlijke, vaak jaloerse gedrag, laten zien wie Helen feitelijk is. Ze heeft haar moeder op drie jarige leeftijd verloren, is opgevoed door oma ‘Noni’ en een nogal ontevreden vader. Haar vriendje krijgt polio. Ze verliest het contact met twee vriendinnen.
Wat Flora achteraf voor haar betekent heeft wordt later in het verhaal duidelijk. Wat mij ontroerde waren vooral gedeelten over de tekeningen, het weergeeft veel gevoel zonder het te benoemen.
In het begin kan ik slecht in het verhaal komen. Mede door het afdwalen van de hoofdpersoon naar gesprekken die plaatsvonden voordat zij geboren was. Na de polio-epidemie begint het verhaal me te boeien. Tactisch gedoseerde aandacht van Finn, verdeeld tussen Helen en Flora; het gevoel van Helens bovennatuurlijke contact met Noni en haar gesprekken met Mrs Jones.
Na een kabbelend tussengedeelte gaat het laatste hoofdstuk, een eerbetoon aan Flora, erg snel. Dat vind ik jammer. De naweeën van die tragische gebeurtenis, ze zijn in het kort samengevat, geven mij het gevoel dat ik iets mis. Ik had meer willen weten van een opgroeiende Helen naar de vrouw die zij geworden is.
Helen kijkt terug op de zomer van 1945 die haar gevormd heeft voor de rest van haar leven. De uitbraak van een mogelijke polio-epidemie doet Helens vader besluiten zijn tien jarige dochter te isoleren van de gemeenschap. Noni, Helens oma, is kort voor Pasen overleden. Zelf is hij deze weken afwezig omdat hij meewerkt mee aan het geheime Manhattan project.
In hun afgelegen huis, de ‘Goeie Ouwe Duizend’ krijgt Helen deze weken gezelschap van nicht Flora. Ze is tweeëntwintig jaar en op zoek naar een baan in het onderwijs. Helen helpt Flora haar hierop voor te bereiden met een rollenspel. Mrs Jones, die iedere dinsdag komt schoonmaken, Father Mc Fall, priester van Our Ladys Church en oorlogsslachtoffer Finn zijn de vaste bezoekers die voor enige afleiding zorgen.
Zijn (begrijpelijke) angst, Helens vader is zelf polioslachtoffer, is de uiteindelijke oorsprong van een tragische gebeurtenis.
Een groot deel van het verhaal geeft een beeld van een nogal arrogante, vroegwijze Helen die neerkijkt op nicht Flora. Maar ook eenzaamheid, verveling en het kinderlijke, vaak jaloerse gedrag, laten zien wie Helen feitelijk is. Ze heeft haar moeder op drie jarige leeftijd verloren, is opgevoed door oma ‘Noni’ en een nogal ontevreden vader. Haar vriendje krijgt polio. Ze verliest het contact met twee vriendinnen.
Wat Flora achteraf voor haar betekent heeft wordt later in het verhaal duidelijk. Wat mij ontroerde waren vooral gedeelten over de tekeningen, het weergeeft veel gevoel zonder het te benoemen.
In het begin kan ik slecht in het verhaal komen. Mede door het afdwalen van de hoofdpersoon naar gesprekken die plaatsvonden voordat zij geboren was. Na de polio-epidemie begint het verhaal me te boeien. Tactisch gedoseerde aandacht van Finn, verdeeld tussen Helen en Flora; het gevoel van Helens bovennatuurlijke contact met Noni en haar gesprekken met Mrs Jones.
Na een kabbelend tussengedeelte gaat het laatste hoofdstuk, een eerbetoon aan Flora, erg snel. Dat vind ik jammer. De naweeën van die tragische gebeurtenis, ze zijn in het kort samengevat, geven mij het gevoel dat ik iets mis. Ik had meer willen weten van een opgroeiende Helen naar de vrouw die zij geworden is.
1
Reageer op deze recensie
