Kusje voor popje

Kusje voor popje
Deze titel wordt gedragen door een prachtig boekje.
Het is het vervolg van ‘Mam raakt kwijt’
Ook dit boekje heeft een mooie aandoenlijke voorkant.
Een mooie oude dame die liefdevol een kusje geeft aan een popje.
Heel mooi om te lezen dat een pop zoveel rust kan geven aan iemand die lijdt aan dementie.
Zo’n popje wordt vaak ervaren als een echt kindje wat aandacht nodig heeft en daar door zijn mensen de prikkels om hen heen vergeten waar ze zo onrustig van werden.

Toen ik het boekje begon kreeg ik kippenvel. De generatie waar mam van was, was ook de generatie van mijn ouders.
De generatie van doorgaan, niet zeuren over wat er gebeurt is.
Op de foto in het boek staat een krachtige vrouw die ondanks haar verdriet een kind heeft groot gebracht. Dat lieve kind is nu een lieve vrouw en auteur van dit mooie boekje.

Veel herkenning in het boek. In mijn gedachten zag ik veel bewoners voor me die ik heb mogen verzorgen of nog verzorg.
Ria haar humor maakt ‘trieste’ momenten luchtig. Ik schrijf triest tussen aanhalingstekens omdat het eigenlijk heel erg is dat mensen zo ziek worden door meneer Alzheimer.

En dan het afscheid van mam, de strijd die je dan hebt met je gevoel en verstand.
Je wil en kan ze niet missen maar je weet dat het leven lijden wordt.
Dit wordt naar mijn mening weleens onderschat wat een naasten meemaakt en moet beslissen.
Maar ook weer mooi om te lezen hoeveel ruimte er wordt gegeven aan het afscheid nemen.
Uiteindelijk overlijd iemand vaak alleen.
Het is mij te vaak overkomen om het als toeval te zien.
Ik denk, weet bijna zeker dat de stervende er bewust voor kiest.
Naasten houden hun geliefde vaak onbewust vast.

Weer een mooi en integer eerbetoon aan mam.
Een aanrader voor mensen in de zorg maar zeker voor mensen die in aanraking komen met meneer Alzheimer.