Sporen op het ijs is de debuutthriller van de Zweedse auteur Lars Rambe en gezien het feit dat hij inmiddels in meer dan 15 landen is verschenen, waren de verwachtingen hooggespannen. Helaas worden die echter maar ten dele ingelost. De schrijver slaagt erin de beklemmende sfeer in een dorpje waarin iedereen elkaar kent goed te schetsen. Het decor van intriges tegen een ijskoude achtergrond is typisch Scandinavisch. Evenals een duister geheim die te maken heeft met een dubbele moord uit het verleden. Het verhaal weet de gebeurtenissen die zich in een tijdsbestek ban 50 jaar afgeslepen goed met elkaar te vervlechten. Zijn schrijfstijl is vlot en de hoofdstukken zijn kort, regelmatig afgesloten met een cliffhanger.

Helaas is het verhaal ook redelijk standaard. Al in het begin is duidelijk in welke hoek we de dader van een oude, onopgeloste zaak moeten zoeken en de ontwikkelingen die zich in zowel het heden als het verre verleden afspelen zijn niet bijzonder spannend. Pas vanaf pagina 175 wordt de spanning enigszins opgevoerd en dat is echt te laat voor een thriller. Het predikaat 'thriller' verdient het boek overigens pas nadat je er 300 pagina's op hebt zitten, omdat alle ontwikkeling pas dan in een stroomversnelling komen.

Daarvoor wordt vooral een grote hoeveelheid aan personages (er staat zelfs een overzicht aan het begin van het boek waarnaar je als lezer regelmatig zult terugbladeren) en achtergronden opgevoerd die vooral onduidelijkheid over de toedracht van de moorden moet geven. Liever had ik gezien dat de informatie meer gedoseerd over het hele boek was verspreid. Ook de ontknoping is weinig verrassend.

Het omslag vermeldt de term 'literaire thriller', maar daarmee zou ik Sporen op het ijs niet mee willen aanduiden. De schrijfstijl is daarvoor te rechttoe-rechtaan en te kaal.

Geen boek dus voor hardcore thrillerliefhebbers, maar wel een aardig geschreven debuut.