De vrouwelijke Rambo, Jessica Haider, is terug en in bloedvorm. In Glashard, het vervolg op Bloedlijn, krijgen we iets meer te lezen over haar achtergrond. Nog steeds is ze geen sympathiek karakter, maar Corine Hartman weet wel enigszins begrip voor haar acties op te roepen. Er komt wat meer over haar verleden naar buiten en ze blijkt af en toe ook over een zachte kant te beschikken.

Langzamerhand gaat het personage meer leven. Wel ligt overdrijving regelmatig op de loer. Is Jessy een supervrouw? En hoe kan het dat ze haar dubbelleven voor haar politiecollega's verborgen weet te houden?

De andere personages, onder wie de antagonist, komen wat minder goed uit de verf en dat is wel jammer. Het boek zou dramatischer kunnen zijn door meer te lezen over wat hen beweegt.

Corine Hartman schrijft compact geschreven thrillers waarin geen woord te veel staat. Daardoor ontbreekt soms wat sfeer, maar misschien hoort dat ook wel gewoon bij zo'n harde thriller. De actie spat je vanaf de eerste pagina's tegemoet en houdt niet meer op tot je bij bladzijde 270 bent aanbeland. Het boek is zeker weer goed herkenbaar als een echte 'Hartman'. Het verhaal sluit mooi aan op Bloedlijn, maar laat zich naar mijn mening ook prima los lezen doordat de schrijfster genoeg achtergrondinformatie geeft.

Gewoon een goede thriller die zeker nieuwsgierig maakt naar de verdere avonturen van deze bikkelharde vrouwelijke detective.