Wat een verhaal van een moeder!

Het boek begint met Jessica en Matthew, het perfecte paar. De wijze waarop in het boek beschreven is hoe gelukkig dit paar is, is om heerlijk bij weg te zwijmelen. Alles lijkt voor de wind te gaan; een leuke bruiloft, een geweldig huis, leuke vakanties. Totdat Jessica erachter komt dat ze zwanger is, dan lijken haar onzekerheid en haar twijfels steeds groter te worden. Ook voelt ze een golf van verantwoordelijkheden die ze niet denkt te kunnen waarmaken. Matthew en Jessica gaan steeds meer van de roze wolk af en krijgen steeds vaker ergernissen en ruzies. Als het kind geboren is voelt ze er geen band mee en is ze constant uitgeput. Het gaat steeds verder bergafwaarts met Jessica. Dit alles beschrijft Amanda Prowse ontzettend goed en meeslepend. Het boek heeft mij dan ook echt geraakt.
In het verhaal komen ook grappige momenten voor. Ik heb veel gelachen om Jessica’s beste vriendin Polly, die zo gek als een deur is. Hierdoor wordt het verhaal iets minder zwaar.
Een zin die telkens in het boek terugkomt is: “ik heb het ergste gedaan dat een vrouw heeft kunnen doen”. Hierdoor vraag je je telkens af wat er precies gebeurd is. Tot het einde van het boek blijft deze vraag in je hoofd rondspoken.
Amanda Prowse weet je steeds verder mee te slepen in haar verhaal. Nadat Jessica moeder is geworden gaat ze steeds verder achteruit. Fragmenten uit het heden worden steeds afgewisseld met fragmenten uit de kliniek waarin ze uiteindelijk wordt opgenomen. Ik zou liever hebben gehad dat deze fragmenten gescheiden zouden worden en dat het verhaal dus in een chronologische tijdsvolgorde zou zijn. Ik vond namelijk het contrast te groot tussen de vrolijke stukken en de stukken waarin Jessica is opgenomen. Het boek is door de vlotte schrijfstijl wel makkelijk leesbaar, maar het verhaal wordt wel steeds zwaarder. Toch heeft het boek een positieve epiloog waardoor je het boek vrolijk uit kunt lezen.