Lezersrecensie
Levendige wereld, maar spanning valt weg
Een jong meisje gaat op avontuur in een magische wereld.
Het eerste dat opvalt is dat dit verhaal vol zit met prachtige beschrijvingen. Alle zintuigen komen aan bod, bijvoorbeeld hoe hoofdpersoon Simran “de mengeling van gras en hooi onder haar voeten voelde kriebelen.” Elke locatie krijgt zijn kleurenpalet met een eigen toon en sfeer, waardoor de plekken voelbaar tot leven gewekt worden.
Er ontstaat echter vaak een gebrek aan spanning, omdat veel problemen snel en/of makkelijk kunnen worden opgelost. Een voorbeeld op kleine schaal hiervan is: “Tua’s spoor werd onregelmatiger, waardoor ze het een paar keer bijna hadden verloren. Bhoomi bleek het gelukkig toch elke keer weer te kunnen vinden.” Ook op grotere schaal gebeurt dit, waardoor er nooit echt een gevoel van gevaar gecreëerd wordt. Simran weet bijvoorbeeld vanaf het begin al dat ze immuun is tegen een bepaald monster. Het hele gevecht dat daarop volgt is daarom niet erg boeiend, want zowel de lezer als het karakter weet al dat het goed af zal lopen.
Dat de auteur dit wel degelijk in haar mars heeft, blijkt in het laatste deel van het verhaal, waarin enkele bloedstollende scènes in het woud vol fantastische en zelfs horrorelementen elkaar opvolgen. Dat had veel langer mogen duren! Dit waren heerlijke scènes en ze waren veel te snel alweer voorbij.
De motivatie van Simran had ook interessanter gekund. Ze maakt haar keuzes vanuit plichtsgevoel en omdat het juist is. Rechtvaardigheidsgevoel is een nobele eigenschap, maar het is niet erg persoonlijk. Er had meer nadruk mogen liggen waarom dit belangrijk voor háár is; wat heeft Simran te verliezen als ze de oorlog niet kan voorkomen?
Uiteraard bonuspunten voor de inclusiviteit. Rima Orie put uit haar eigen culturele achtergrond en dat is een geweldige verrijking, niet alleen voor dit boek, maar voor de hele fantasywereld in het algemeen. Niet alleen verschillende etniciteiten komen aan bod, maar ook lhbti en fysieke beperkingen krijgen een gezicht, zonder dat een van deze karakters in een hokje gestopt wordt. Mooi gedaan.
Simrans persoonlijke groei wordt goed opgebouwd, waardoor aan het einde van het verhaal een schijnbaar kleine actie van haar aanvoelt als de sterkste zet van allemaal.
---
Deze recensie is ook te vinden op mijn blog: www.alsjeschrijft.wordpress.com
Het eerste dat opvalt is dat dit verhaal vol zit met prachtige beschrijvingen. Alle zintuigen komen aan bod, bijvoorbeeld hoe hoofdpersoon Simran “de mengeling van gras en hooi onder haar voeten voelde kriebelen.” Elke locatie krijgt zijn kleurenpalet met een eigen toon en sfeer, waardoor de plekken voelbaar tot leven gewekt worden.
Er ontstaat echter vaak een gebrek aan spanning, omdat veel problemen snel en/of makkelijk kunnen worden opgelost. Een voorbeeld op kleine schaal hiervan is: “Tua’s spoor werd onregelmatiger, waardoor ze het een paar keer bijna hadden verloren. Bhoomi bleek het gelukkig toch elke keer weer te kunnen vinden.” Ook op grotere schaal gebeurt dit, waardoor er nooit echt een gevoel van gevaar gecreëerd wordt. Simran weet bijvoorbeeld vanaf het begin al dat ze immuun is tegen een bepaald monster. Het hele gevecht dat daarop volgt is daarom niet erg boeiend, want zowel de lezer als het karakter weet al dat het goed af zal lopen.
Dat de auteur dit wel degelijk in haar mars heeft, blijkt in het laatste deel van het verhaal, waarin enkele bloedstollende scènes in het woud vol fantastische en zelfs horrorelementen elkaar opvolgen. Dat had veel langer mogen duren! Dit waren heerlijke scènes en ze waren veel te snel alweer voorbij.
De motivatie van Simran had ook interessanter gekund. Ze maakt haar keuzes vanuit plichtsgevoel en omdat het juist is. Rechtvaardigheidsgevoel is een nobele eigenschap, maar het is niet erg persoonlijk. Er had meer nadruk mogen liggen waarom dit belangrijk voor háár is; wat heeft Simran te verliezen als ze de oorlog niet kan voorkomen?
Uiteraard bonuspunten voor de inclusiviteit. Rima Orie put uit haar eigen culturele achtergrond en dat is een geweldige verrijking, niet alleen voor dit boek, maar voor de hele fantasywereld in het algemeen. Niet alleen verschillende etniciteiten komen aan bod, maar ook lhbti en fysieke beperkingen krijgen een gezicht, zonder dat een van deze karakters in een hokje gestopt wordt. Mooi gedaan.
Simrans persoonlijke groei wordt goed opgebouwd, waardoor aan het einde van het verhaal een schijnbaar kleine actie van haar aanvoelt als de sterkste zet van allemaal.
---
Deze recensie is ook te vinden op mijn blog: www.alsjeschrijft.wordpress.com
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ella Ubbels
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
In een wrak voor de Texelse kust wordt een waardevolle trouwjurk gevonden. Het is aan archeologe Emilie om het verhaal achter de jurk te ontrafelen. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Mirjam van Biemen was acht jaar oud toen haar moeder een einde aan haar leven maakte in een psychiatrische inrichting. Twintig jaar later gaat Mirjam op zoek naar antwoorden. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
