Niet mijn ding

Laat ik beginnen met het feit dat deze serie mij totaal niet ligt. ( ik ben wel zo dat ik dan de hele serie uitlees). Van de serie is dit het beste boek omdat hier nu eindelijk eens dingen uitgelegd worden. Wat me vooral stoort aan deze boeken zijn de losse eindjes, het idee dat je dingen gemist hebt. Ook kan ik me,ondanks de beschrijvingen van de schrijfster, nauwelijks voorstellingen maken bij sommige scènes. Het boek kost daarom veel inspanning ;
" in de grot achter de waterval had ze zijn energie uit zijn rechterslaap over zijn lichaam zien vloeien, om bij zijn linkerheup weer naar binnen te gaan......het leek wel vuurwerk dat uit zijn hoofd spatte en over zijn borst wervelde.....de stroom vormde plasjes rond haar vingers en vloeide als lava over zijn ribben. "

" Er is boven of beneden geen zuurstof, geen licht, alleen wat je meeneemt....je neemt licht mee...je neemt zuurstof mee...je neemt richtingsgevoel en zwaartekracht mee "
Ik vraag me dan af, hoe neem je zwaartekracht mee?
Ik kan me ook geen beeld vormen bij de brug in Hongkong of bij het vliegend schip. Er zijn wel beschrijvingen maar ze zijn in mijn ogen saai en vaag waardoor ik het nog steeds niet begrijp.
Sommige scènes worden vanuit de verschillende personen verteld waardoor er overlap in zit. Op zicht niet storend.
Wel vallen er stukjes op zijn plaats waardoor het verhaal nu iets begrijpelijker is. Maar of dit in het laatste deel of in het eerste deel had gemoeten weet ik niet .

Een scène was totaal onrealistisch;
" Grace, twee jaar oud....rent op haar moeder af, mama mama ik mocht een mes vasthouden van papa....dat is scherp hoor " nu heb ik drie kinderen, waarvan de jongste bijna drie ( alle drie spraken ze heel erg goed voor hun leeftijd) maar ik heb ze nog nooit zulke zinnen horen zeggen toen ze twee waren. Hooguit zou een peuter van twee zeggen...kijk mama...mes.

Al met al ben ik blij dat ik de serie uitgelezen heb maar ik vind ze geen succes of aanraders. Het is natuurlijk mijn mening, geen feit.