Dé roman van dit najaar

‘Koen Strobbe schreef een roman waarin schuld, lijden en liegen even alomtegenwoordig als relatief zijn. Zeer langzaam komt de lezer erachter wie het meest de weg kwijt is: hijzelf of het hoofdpersonage,’ lees je op de verschillende websites die Koen Strobbe’s ’Hotel Solitude’ aankondigen, en die omschrijving verdient eigenlijk al een kleine ‘spoiler alert’-stempel. Zou je denken, want terwijl je je gretig vooruit leest, merk je dat de schrijver of de uitgever zelfs in de communicatie rond het boek al zand in de ogen van de lezer strooit. Tot helemaal op het einde was ik inderdaad ‘de weg kwijt’.
Wat me ook, en vooral, opviel, is de stilistische groei die de auteur in ‘Hotel Solitude’ kent. Het is een roman die ergens aan de betere Joël Dicker doet denken, maar dan opgewaardeerd.
Ik heb genoten, zowel van het majestueus gecomponeerde plot als van de fraaie, vaak van een even milde als genadeloze humor doordrongen, verwoording. Voor mij dé roman van dit najaar.