Faalt op beide fronten

Allereerst: ik wantrouw literaire thrillers. Dan denk ik vooral aan Scandinavische voorbeelden. Maar Sneeuw van de Ier John Banville illustreert prima wat ik bedoel. Literair betekent hier vooral "vol met overbodige uitweidingen". We krijgen om de haverklap te lezen dat inspecteur Strafford twijfelt of hij wel geschikt is voor zijn beroep. We krijgen eindeloze landschapsbeschrijvingen. Op blz. 150 is het onderzoek van Strafford nog niets opgeschoten. Dus verdwijnt zijn assistent, volgen er twee erotische scenes, krijgt de Strafford plotseling de beslissende tip, wordt de plot onthuld in een te lange flash back, volgt de ontknoping en blijkt in de epiloog de zaak toch iets anders in elkaar te zitten. Alleen wordt de beslissende tip daardoor ongeloofwaardig, maar de meeste lezers kan dat dan niet echt meer schelen. Oh - en de proloog is voor het verhaal ook overbodig.
Sneeuw voldoet niet als wodunit; dan had het verhaal 100 of zelfs 200 blz. korter moeten zijn plus een paar loze verdachtmakingen moeten bevatten.
Sneeuw voldoet ook niet als literatuur. Want Banville houdt zich niet aan het principe dat volgens mijn herinnering van Reve afkomstig is:

Men kan schrijven dat iemand in een hotelkamer binnenkomt en eenzaam is. Men kan ook de hotelkamer zo beschrijven dat de lezer de eenzaamheid van die iemand voelt. Het laatste is literatuur.

Banville doet altijd het eerste en nooit het tweede.
Literaire thrillers zijn meestal noch vlees, noch vis. En misdaadromans die wel literair zijn noemen zich meestal niet zo.