Van hooggespannen verwachting naar gemengde gevoelens...

De eenzame postbode van Denis Thériault vond ik een bijzonder intrigerend boek. Het liet me niet onberoerd: de fijne en knappe schrijfstijl van de auteur wist me meteen te raken. Net daarom was ik erg benieuwd naar het vervolg, De Verloofde van de postbode. Het is wel fijn om beide boeken kort na elkaar te lezen, zodat je verder kan deinen op eerdere poëtische golven.

Het verhaal begint opnieuw sterk en magisch - de sfeer is er meteen, en het voelt als een waardige opvolger. Toch merkte ik na ongeveer een derde van het boek dat het verhaal voor mij wat bergafwaarts ging. De nieuwe wending die het verhaal neemt, wist me minder te boeien. Gelukkig herstelt het zich later enigszins, maar de magie die ik in het eerste boek voelde - en aanvankelijk ook in de eerste hoofdstukken van 'de verloofde van de postbode' - raakte ik toch een beetje kwijt. Toch blijft het een knap geschreven verhaal, met mooie, verzorgde zinnen. Thérault weet als geen ander gevoel en taal te verbinden. En zo...oneindig...