Komt tergend traag op gang

Karen Perry is de naam van een nieuw schrijversduo. Karen Gillece had al enkele romans op haar naam staan, onder andere Zeven nachten in Zaragossa, en Paul Perry doceert creatief schrijven en poëzie in Dublin. Ze delen de liefde voor het schrijven, maar hebben verder alleen een vriendschappelijke relatie waarin hun beider jong gezin vaak een gespreksonderwerp is. Uit die combinatie ontstond De onschuldige slaap, een boek waarin het verlies van een kind centraal staat.

Harry en Robin leerden elkaar kennen in Dublin. Het leek deze kunstenaarstypes een goed idee om in Tanger, Marokko, een bestaan te gaan opbouwen. Harry floreert er wonderwel, maar Robin vindt er haar draai niet. Bij een aardbeving verliezen ze hun zoontje Dillon. Vol onuitgesproken twijfels en verwijten keren ze terug naar Dublin en het is daar, vijf jaar na die dramatische gebeurtenis, dat de draad in De onschuldige slaap opgenomen wordt. Harry en Robin zijn nog samen in een eerder moeizame relatie. Robin herschoolde zichzelf tot architect, Harry bleef kunstschilder. Uit nostalgische overwegingen kochten ze het oude, oncomfortabele, onpraktische huis van Robins grootouders. De crisis sloeg toe en er is niet genoeg geld en evenmin veel animo om het te verbouwen. Harry gaf zijn atelier in de stad op en werkt nu vanuit de garage, maar allesbehalve van harte. Hij heeft ruimte voor zichzelf nodig. Robin vraagt zich af wat hij dan voor haar te verbergen heeft, behalve die slippertjes waar ze al halvelings vanaf weet. Bij haar ouders of haar beste vriendin kan ze haar hart niet luchten, want die mensen hebben het niet zo voor haar man. Ze vinden hem een egoïst, iemand die niet goed voor hun geliefde Robin zorgt en Robin betwijfelt dan ook of ze blij gaan zijn met het nieuws van haar zwangerschap. Maar dan, midden in een woelig Dublin, ziet Harry een glimp van een jongetje. Ervan overtuigd dat het Dillon is, verzet hij hemel en aarde om zijn zoon terug te vinden.

Behalve de proloog wordt De onschuldige slaap hoofdzakelijk verteld vanuit het standpunt van Harry en Robin. Dat om en om ik-standpunt komt in het begin onnnatuurlijk en afstandelijk over, waardoor het tijd kost om goed in het verhaal te raken. De uitgebreide maar tegelijk ingehouden beschrijving van Harry en Robins relatieperikelen helpt je inleving evenmin vooruit. Anderzijds is de vraag wat het verlies van een kind met je relatie doet, natuurlijk erg prangend. Daarom is het mooi dat er dan toch een punt komt waarop je echt van naaldje tot draadje wilt weten hoe de vork aan de steel zit. Uiteindelijk vallen de verhaallijnen netjes samen, met hier en daar een los eindje, en ontstaat er begrip voor de personages. Het voelt als een gemiste kans dat dat begrip er niet vanaf de allereerste zin was, maar pas na tweederde van het boek. Een andere tekortkoming is het etiket ‘literaire thriller’ op de cover. Er zitten erg weinig thrillerelementen in het boek en dat laat je als lezer achter met niet ingeloste verwachtingen en het gevoel dat dit boek beter gepromoot was bij liefhebbers van Zeven nachten in Zaragossa.