Niet mijn ding

Een tijdje geleden viel het nieuwste boek van Johansen in mijn bus. Stijlvolle cover, vermelding van ‘New York Times bestseller’, korte inhoud waarvan het ‘weerloze vrouw – stoere man’-gehalte af spatte. Ik herinnerde mij meteen een recensie van collega Ine. Ze schreef dat Johansen een bepaald recept gebruikt voor boeken waar vooral dames af en toe van smullen. Ze schreef dat daar niks mis mee is en ook al gaf zij Johansen maar één ster, ik wreef me vergenoegd in de handen. Lekker romantisch wegzwijmelen op de bank, het idee alleen al deed me smachtend verlangen naar het moment waarop die dagdroom zou vervuld worden. Gevolg: ik las De vloed zo snel ik kon.

Zodoende werd ik ongelooflijk snel verlost van mijn gedroom. Johansen schrijft zo hoekig, vlak, zonder enige nuance, zonder enige voeling met welke realiteit dan ook dat ik alleen maar kan concluderen dat dit echt mijn ding niet is. Desalniettemin verklaart dat mijn ene ster niet. In dit geval gaat een simpel regeltje op: één dimensie, één ster.