Ouderwetse degelijkheid

Agatha Christie was dertig, toen Phyllis Dorothy James het levenslicht zag. Dat betekent dat PD James dit jaar zesentachtig wordt. Kijkende naar haar afbeelding op de achterflap van De Vuurtoren betekent dat dat ze er of gewoon geweldig goed uitziet, of een oud fotootje gebruikt, of Botox. Feit is dat “Christies kroonprinses” al een hele tijd actief is in thrillerland. Haar eerste boek met Dalgliesh verscheen in 1962 en dit jaar levert ze met De Vuurtoren haar dertiende af.
Wie weet wat je van PD James kan verwachten, wordt nooit door haar teleurgesteld. Steevast schotelt ze haar lezers een degelijke, ouderwetse detective voor met een moord, een schare aan mogelijke daders en het team van Adam Dalgliesh dat op het einde moe maar voldaan de plaats van de misdaad verlaat. Dat stramien is ook behouden in De Vuurtoren, dat door de locatie op een afgelegen eiland zelfs ‘Tienkleinenegertjestrekjes’ vertoont.
Het eiland heet Combe Island en het is een afgeschermde plaats waar vooraanstaanden uit de maatschappij tot rust kunnen komen. Op het moment van de moord zijn er niet zoveel gasten. Enkele personeelsleden, een schrijver met zijn dochter, een paar wetenschapslui en een vrouw die van oudsher aanspraak mag maken op een plaatsje op het eiland. Na de moord blijken ze allemaal minstens één motief gehad te hebben om de vermoorde uit de weg te ruimen. Adam Dalgliesh en zijn team leggen al die motieven bloot, rekenen intussen af met enkele privé-bekommernissen en komen versterkt uit de strijd. Al is het een beproefd recept, het verveelt geen moment.