Originele karakters

In een rustig straatje in Parijs staan drie huizen. Ze worden bewoond door operazangeres Sophia, drie werkloze historici en restaurantuitbaatster Juliette. Sophia maakt zich zorgen omdat er op een morgen plots een beuk in haar tuin staat. Misschien is deze boom niet meer dan een merkwaardig cadeau van een fan, maar toch vraagt Sophia of de buurmannen eens willen kijken of er iets of iemand onder de beuk begraven ligt. Dat blijkt gelukkig alleen maar een 18de eeuwse pijp te zijn. Gerustgesteld gaat iedereen opnieuw zijn eigen gangetje, maar dan verdwijnt de opera-diva. ‘Mijn vrouw heeft het recht afwezig te zijn’, zegt Sophia’s man daarover, maar de anderen vrezen dat er misdaad in het spel is. Samen met een peetoom, een rechercheur en Juliette starten de drie mannen hun onderzoek.

Zouden er echt zo’n kerels bestaan? Absoluut vakidioot en intelligent, reuzecharmant, handig, empathisch en daarbij ook aardig om te zien? Ik heb me kostelijk met hen geamuseerd! Want meer nog dan een spannend boek, is Uit de dood herrezen een hilarisch boek. De prehistoricus Mathias droomt over “grote vuren stoken” en loopt liefst zonder kleren rond. Lucien met WOI als vakgebied praat in termen als “Oostfront – Westfront”, “Broederschap in de loopgraven” en de Middeleeuwenkenner Marc wordt lyrisch van de verklaring van een oud woord. Hun gesprekken en onderlinge rivaliteit zijn uitgesproken grappig. Zelfs al kom je dergelijke personages nooit tegen in werkelijkheid, in het boek staan ze als rotsen.

Naast haar flamboyante personages spreekt Vargas’ taalgebruik me ook aan. Het is vlot en vaak geraffineerd. Kers op de taart is de Franse setting. Alleen al de namen van de mensen brengen vakantieherinneringen boven. Mijn enige minpuntje betreft het verloop van het verhaal. In mijn vakantiestemming vergelijk ik die met een toeristen-kajaktocht: in het begin spannend en nieuw en opwindend… maar dan gaat het beekje kabbelen, en al geef je het niet graag toe: je begint je een beetje te vervelen. Gelukkig is er op het einde weer een spannende cascade en die laat je de dooie momenten snel vergeten. Maar ze waren er wel. Daarom twijfelde ik tussen drie of vier sterren. Het zijn er toch vier geworden, vooral voor originaliteit. Verder neem ik me vast voor deze Franse dame verder te volgen in haar werk.