Een moderne Norwegian Wood?

In Januari 2019 hoorde ik een boekbespreking van "Normal People" op de Vlaamse radio 1 door Bent Van Looy en Annelies Moons. De discussie ging er over of dit een gehyped boek was of dat dit nu echt een goed boek was van een veelbelovende jonge schrijfster (Sally Rooney). De conclusie was dat dit een echt goed boek was en dat triggerde mij om deze ook op mijn nog-te-lezen lijst te zetten. Aangezien het boek in het Engels geschreven is wilde ik het boek ook in de oorspronkelijke taal lezen. Het heeft echter even geduurd voordat ik de Engelse versie te pakken kon krijgen.
Het verhaal gaat over twee jonge mensen, Marianne en Connell die we volgen vanaf het einde van de middelbare school tot ver in hun studententijd. Om precies te zijn, van Januari 2011 tot Februari 2015 (de hoofstukken hebben een tijdsduur of datum als naam). Het verhaal wordt vanuit de derde persoon verteld, afwisselend met de focus op Connell of Marianne. Zij hebben een vreemde relatie met elkaar van aantrekken en afstoten, van erg close tot elkaar tot totaal vervreemd. Het boek beschrijft hoe destructief zo'n liefde kan zijn, hoe mensen die van elkaar houden toch zo hard kunnen zijn en hoe funest een gebrek aan echte communicatie tussen geliefden en vrienden kan zijn. Vooral dit laatste viel me erg op tijdens het lezen. De hele tijd wil je wel roepen "praat dan toch met elkaar verdomme!". Maar juist dit gebrek aan communicatie en het maken van vreemde, ad-hoc keuzes typeren waarschijnlijk juist de manier van leven van mensen in deze periode in hun leven.
Net voor dit boek heb ik toevallig "Norwegian Wood" van Murakami gelezen. Een heel aantal van de thema's in Norwegian Wood zijn terug te vinden in "Normal People" (studententijd, destructieve relaties, zoeken naar identiteit). Persoonlijk vind ik deze thema's beter uitgewerkt in "Norwegian Wood" dan in het boek van Sally Rooney alhoewel het boek 30 jaar ouder is.
Marianne en Connell worden in dit boek erg sterk en intiem neergezet. Hun worsteling met elkaar en met de wereld om hen heen wordt soms erg rauw en pijnlijk beschreven. Voor elk van hen is het moeilijk om het verleden los te laten of een plaats te geven en om tederheid en liefde toe te laten in hun leven.
Het verhaal maakt (bewust) grote sprongen. Het is hierdoor niet altijd duidelijk hoe Marianne en Connell in bepaalde situaties verzeild zijn geraakt. Hierdoor mis ik een bepaalde logica in het geheel, niet alleen in het verhaal maar ook in de psychische ontwikkeling die beide hoofdpersonages doormaken.
Ik begrijp waarom dit een populair boek is, het leest vlot, gaat over jongen mensen, de liefde en er wordt wel wat in gevreeën. Ik mis echter een bepaalde diepgang en psychische logica in het boek waardoor ik toch wat op mijn honger ben blijven zitten. Toch een dikke 4 sterren vanwege de vlotheid, rauwheid en heel verzorgde uitwerking van het verhaal.