James M. Cain was een Amerikaanse schrijver, journalist en scenarist. Hij werd geboren in 1892 en was 42 toen hij zijn debuut maakte als schrijver met The Postman Always Rings Twice. Hoewel M. Cains boek niet warm onthaald werd wegens te veel erotiek, zou het later een grote inspiratie zijn voor film- en theatermakers. Vandaag de dag is De postbode belt altijd tweemaal een grote inspiratie voor veel auteurs en een echte klassieker in het thrillergenre. M. Cains thriller gaat doorheen het verhaal op zoek naar het bestaan van de perfecte moord, als deze al bestaat, maar gaat vooral over de passie tussen een landloper en een vrouw die samen besluiten om haar man te vermoorden en zo terechtkomen in een cirkel van geweld, intriges en vooral een hartstochtelijke passie.
Kort en krachtig, zo zou ik M. Cains stijl kunnen beschrijven. Een journalist van de Nederlandse krant NRC schreef het volgende: ‘Cain suggereert spanning en complexe psychologie met een handvol ruige dialoogzinnen, erotiek met de terloopse verwijzing naar een stukje been, en groezelige seks met zinnetjes als “We deden een heleboel”.’ Cain werkte volgens het ijsbergprincipe van Ernest Hemingway: alleen het topje is zichtbaar, de fantasie van de lezer mag invullen wat zich diep onder water afspeelt.” Ik zou het zelf niet beter kunnen omschrijven. To the point, zo is M. Cain en daar hou ik van. Ik heb geen nood aan moeilijke zinsbouw en literaire omwegen waarna uiteindelijk de boodschap en het verhaal niet meer duidelijk zijn. In het boek is te lezen: ‘Ik moest en zou haar nemen, al moest ik er voor hangen. Ik nam haar.’ Duidelijk genoeg denk ik dan, niemand die dit niet begrijpt. Bijzonder knap vind ik hoe M. Cain er ondanks zijn directe stijl toch in slaagt een diepere boodschap in zijn verhaal te leggen en de lezer doet nadenken over bijvoorbeeld de perfecte moord. De lezer kan ondanks zijn directheid toch meeleven met de personages, een soort sympathie opbrengen voor hen en meedenken doorheen de thriller.
Ik denk dat de auteur met De postbode belt altijd tweemaal zeker kritiek wou leveren op de ‘brave’ maatschappij van toen. Misschien wou hij het seksuele taboe doorbreken of kritiek uiten op kerk en samenleving. M. Cain laat zijn mening duidelijk doorschemeren in erotische dialogen en in het gedachtegoed van hoofdpersonage en landloper Frank. Hoewel zinnen als ‘ze zag eruit als de overgrootmoeder van alle hoeren van de wereld. De duivel kreeg die nacht waar voor zijn geld.’ vandaag de dag niet meer zo choquerend zijn als toen, zou ik zeker niet zeggen dat het verhaal ouderwets en niet van deze tijd is. De postbode belt altijd tweemaal is een tijdloos verhaal dat ook vandaag de dag nog de moeite waard is om te lezen. Hoewel het einde van de thriller ook in dezelfde directe stijl geschreven is waar ik zo van hou, viel dit me toch een beetje tegen. Misschien had ik hier toch iets meer diepgang en wat minder cliché verwacht. Clichés zijn er wel genoeg verdoken in het verhaal. Vrouw en minnaar doden man is bijvoorbeeld al niet heel verzoekend. Al denk ik dat mijn opinie hierover wel beïnvloed wordt door mijn tijdsgeest. Misschien waren dit soort zaken in de jaren ’30 nog groot taboe en wou M. Cain deze juist doorbreken.
Ik hou van oude dingen en dit is niet anders bij The Postman Always Rings Twice. Hoewel de thriller soms iets té cliché was en wat meer diepgang mocht hebben, vond ik het zeker de moeite waard om te lezen. Ik hield van M. Cains directe stijl en taalgebruik en kan begrijpen dat dit boek een klassieker is binnen het thrillergenre en de nodige appreciatie krijgt, maar misschien vind ik een toneelstuk, een opera en twee films over hetzelfde wel iets te veel van het goede. Al bij al een thriller die het lezen waard is.