Grijze muis

Postkantoor is min of meer het proza-debuut van Bukowski, afhankelijk van welke 'bron' je raadpleegt. De bron die ik raadpleegde bracht me dat toch ter ore. Ik ben erin begonnen naar aanleiding van een vermelding ernaar in het boek 'The subtle art of not giving a fuck' van M. Manson. Tevens had ik eens behoefte aan wat luchtig(-er) proza, wat me dunkt is wat Bukowski zijn lezers te bieden heeft. Uit het leven gegrepen, op een tikkeltje na op het absurde af, vol humor en vulgariteiten, recht voor de raap en vanuit het hart. Postkantoor valt te beschouwen als een proteststem tegen de omstandigheden die werken met zich meebrengen, meer bepaald werken voor een baas of anders gezegd werken in dienstverband, en in het geval van Bukowski in dienst van 'het postkantoor van de Verenigde Staten'. Als 'gaan werken' al niet ellendig genoeg is dan maakt hij het zichzelf er in ieder geval niet gemakkelijker op: er wordt wat afgezopen gedurende het gehele verhaal, menig bierblikje wordt drooggezet en ettelijke flessen scotch worden gekelderd. Als hij de kans ziet laat hij het niet aan zich voorbij lopen om te neuken wat zich aan hem 'aanbiedt'. Hoe hij het allemaal klaarspeelt of heeft klaar gespeeld is me er het vragen naar, maar wat wil je, het is fictie of het dan autobiografisch is of niet het zal hem geen zier geïnteresseerd hebben...